De laatse dagen

Het zit er weer op, ik ben weer thuis. Om 4.30 uur ging gisterochtend de wekker. Tijd om nog even te douchen en wat yoghurt met cruesli naar binnen te werken voordat we om 5.30 uur vertrekken richting de luchthaven van Lusaka. We zijn mooi op tijd, maar aangezien het inchecken op z’n Afrikaans gaat (maar 1 balie open om het hele vliegtuig in te checken), duurt het wel even voordat we door de paspoortcontrole kunnen gaan. De laatste stempel scoren! We hebben er heel wat bemachtigd met al die grensovergangen… 17 en een mooi visumzegel van Zimbabwe om precies te zijn.
De vluchten voorlopen voorspoedig. Op Londen Heathrow aangekomen hebben we nog tijd om een hapje te eten alvorens we naar Amsterdam vertrekken, waar we om 21.55 uur zijn geland. Pap en mam staan me al op te wachten. Al met al zijn we rond 01.30 weer in Veendam. Direkt door m’n bed in………

Maar waar was ik de vorige keer eigenlijk gebleven? Ah de River cruise van Chobe, erg mooi!
Terug van het internet op de campsite is het eten al zover voorbereid dat we niet meer hoeven helpen. We eten fish en chips. Nadien doen Cornelia en ik samen de afwas om onze verzuimde corvee goed te maken. Daarna nog even douchen en de tent in.

De volgende dag (vrijdag 30 september) gaat om 4.30 de wekker. We maken een ochtend game drive. Verdeeld over 2 jeeps gaan we afzonderlijk het Chobe NP in. De guides hebben onderling radiocontact om speciale spots aan elkaar te melden. Wij gaan op zoek naar een luipaard en leeuwen. Daarom rijden we impala’s, olifanten en apen eerst voorbij, die hebben we al vaak genoeg gezien. We rijden helemaal naar de andere kant van het park en ja hoor daar ligt ie, hoog in de boom…een luipaard! Het ligt lekker uit te buiken van de kill de dag ervoor. Hoewel de guide gezegd had dat de kans klein was een luipaard te spotten, was hij degene die gisteren de kill had gezien. Aangezien de prooi vaak niet in 1 keer op gaat, is de kans groot dat het luipaard zich de volgende dag nog in de buurt begeeft. Wat een geluk!
Op de terugweg zien we ook nog liggende leeuwen wat verderop tussen het struikgewas, giraffen, wrattenzwijntjes, kudu’s, impala’s, een sabelantilope, diverse soorten vogels, parelhoenders, olifanten en een verspreid geraamte van een olifant met de opgedroogde huid er bij. Een super game drive!!
Terug op de campsite staan de gebakken eieren met spek ons al op te wachten. We maken ook een lunchpakketje klaar en maken ons op voor vertrek naar Livingstone – Zambia.

Al snel zijn we bij de grens. Botswana uit is zo gebeurd. Vervolgens moeten we met een veerpont de Zambezi over. Dat laat wat langer op zich wachten. Daar waar we de rivier oversteken is spreekwoordelijk sprake van een ‘vierlandenpunt’ tussen Botswana, Zambia, Zimbabwe en Namibië (met de Caprivistrip reikt het aan de Zambezi). De officiële grens is echter een ‘drielandenpunt’ tussen Botswana, Zambia en Zimbabwe.
Aan de Zambiase kant duurt het allemaal wat langer. We hoeven dit keer niet zelf het grenskantoor in dat doet Ben dit keer voor ons allemaal. Het geld voor de double entry visum leggen we in het paspoort. Wij staan ondertussen in de warmte te wachten. Zoveel mogelijk in de schaduw van de vele trucks die er staan. We worden belaagd door souvenirverkopers die hun waren aan de man proberen te brengen.

Al met al komen we rond half 2 aan bij The Waterfront Lodge. We kunnen vrijwel gelijk door naar de Lion Encounter. Dit is een project waarin gefokte welpen met 3 weken oud bij de leeuwin worden weggehaald en een traject ingaan waarin ze langzamerhand steeds zelfstandiger worden en hun eigen voedsel kunnen vangen. Ze vormen groepen die zelf nesten werpen. De groep brengt deze zelf groot. Deze jongen kunnen later worden getransporteerd naar grotere wildreservaten of nationale parken verspreid over Afrika. (http://lionalert.org/pages/lion-program.html)

De leeuwen waar wij mee gaan wandelen, bevinden zich in fase 1. Vanaf 6 weken oud worden ze 2 keer per dag meegenomen voor een wandeling in het reservaat. Naar mate ze ouder worden krijgen ze steeds meer interesse voor de omgeving en het wild wat hierin rondloopt. Zo begint de training van hun jachtinstinct. Wanneer de leeuwen 18 maanden oud zijn, kunnen ze kleinere antilopen als impala’s vangen en is het voor de begeleiders niet langer verantwoord om met de leeuwen te wandelen. De leeuwen gaan door naar fase 2 waarin ze de gelegenheid krijgen een groep te vormen in een omgeving van minimaal 500 hectare.

Na een voorlichtingsfilm en de nodige veiligheidsinstructies gaan we verdeeld over 2 groepen van 7 personen naar de leeuwen. Het groepje waar ik in zit samen met 3 andere reisgenotes gaat wandelen met 2 welpen van 9 maanden oud. Heel veel zin hebben de dames er niet in, ze lagen net zo lekker te luieren. Maar de begeleiders krijgen ze wel in de benen. De impala’s en het vervet aapje zien ze niet. Als ze erbij gaan liggen krijgen we de gelegenheid ze 1 voor 1 te aaien. De welpen vinden het wel prima. Eén van de 2 is minder op lichamelijk contact gesteld maar laat het op dat moment wel toe. Als we verder lopen mogen we ze ook weer aaien. De begeleider laat het gebit en de nagels zien. Zelfs op deze jonge leeftijd mag je er al veel respect voor hebben! Ze zien er heel lief uit maar het zijn en blijven natuurlijk wel wilde dieren! Heel bijzonder om je zo dicht bij de leeuwen te bevinden. Jammer dat je ze niet even kan knuffelen…
Na afloop bekijken we met z’n allen de film die gemaakt is tijdens de wandeling. Jawel, we zijn filmsterren geworden!

Zaterdag 1 oktober
Aangezien de kinderen op zaterdag naar school gaan, kan onze vrijwilligers excursie niet doorgaan. Erg jammer!! Eigenlijk hadden wij, maar ook Sara onze reisleidster daar even eerder bij stil moeten staan. Dan hadden we de 2 excursies misschien kunnen omwisselen. De leeuwen zijn in de ochtend als het nog niet zo warm is namelijk ook wat speelser en actiever. Nou ja, niets aan te doen.
Ik besluit om dan in de middag met een microlight boven de Vic Fall’s te gaan vliegen.
Maar ’s morgens eerst naar de Zimbabwaanse zijde, met het mooiste uitzicht, van de Victoria Watervallen. Hoewel het waterniveau op dit moment aan het eind van het droge seizoen op zijn laagst staat, is het nog steeds een spectaculair beeld en een geraas van water. Aan een nat pak ontkom je niet.
De Victoria Watervallen zijn de breedste watervallen van Afrika. Ze zijn 1,7 km breed en de maximale valhoogte is 128 meter. David Livingstone isde eerste blanke geweest die de watervallen heeft gezien en wereldkundig heeft gemaakt in 1855.
De lokale bevolking noemt de watervallen: Mosi-oa-Tunya. Letterlijk vertaald: de rook die dondert. Inderdaad zo ziet het er wel uit.
Terug in Zambia eerst nog even over de souvenirmarkt gelopen. Je wordt belaagd door de diverse verkopers, ze willen je allemaal in hun stalletje hebben. De een dringt nog meer aan dan de ander. Gek word ik er van! Om half 3 neem ik haast je rep je een taxi terug naar het hotel. Oeps de tijd ging wel erg snel daar! Ben net op tijd terug, maar heb nog niets gegeten en nauwelijks gedronken. Gelukkig mag ik van een reisgenote haar 2e tosti wel opeten en daarna worden we opgepikt voor de microlight vlucht (4 personen). Aangekomen bij Batoka Sky Adventures nemen we plaats om op onze beurt te wachten. Ze vliegen met 2 microlights, dat is een deltavleugel met motorondersteuning.
Als ik aan de beurt ben, neem ik plaats op het stoeltje pal achter de piloot. Ik krijg een heupgordeltje om en een koptelefoon en helm op en dan komt Heiko voor me zitten. Heiko komt oorspronkelijk uit Duitsland, maar is daar 20 jaar geleden uit geëmigreerd.
We taxiën een stukje over de landingsbaan en gaan dan verbazingwekkend snel het luchtruim in. Op naar de Vic Fall’s. Het is werkelijk een adembenemend uitzicht! Super! We vliegen er 2 rondjes overheen zodat ook ik de regenboog kan zien. Die had ik het eerste rondje gemist. In het verlengde van de Vic Fall’s loopt nog een grote canyon.
Op de bovenstroomse loop van de Zambezi spotten we een kudde olifanten, 2 hippo’s op het droge, een krokodil en later nog een stuk of 6 hippo’s in het water. Voor ik het weet staan we al weer aan de grond. Is het kwartier nu al weer voorbij?
Een hele mooie afsluiting van de vakantie.

Zondag 2 oktober zaten we de hele dag in de truck om naar Lusaka te rijden. Hier in Zambia rijden is er meer en al groenere begroeiing. We rijden regelmatig door dorpen met felgekleurde winkeltjes met opschrift en vele reclameborden langs de weg. Het is er duidelijk dichter bevolkt dan Namibië en de delen van Botswana die we hebben gezien. Rond kwart over 5 komen we aan op Eureka campsite in Lusaka. We hoeven de tenten niet meer op te zetten maar slapen in schattige puntdak huisjes. Maar goed dat er klamboes boven het bed hangen…als ik op het toilet zit, zie ik 2 mega grote spinnen in de nok zitten. Die wil ik niet in mijn bed hebben vannacht!!! Gekko’s lopen er ook, die zijn niet eng, maar zorgen wel voor een schrikeffect. Helemaal als ik m’n klamboe helemaal beestenproef geïnstalleerd denk te hebben en er plotsklaps een gekko in de klamboe zit. Ik slaak een kreet en ben door het dolle heen, hoe krijg ik dat beest er uit? Cornelia komt me helpen, samen werken we de gekko er uit en stoppen opnieuw de klamboe in. M’n telefoon, water en zaklamp neem ik mee onder het doek. Kan ik voordat ik uit bed stap eerst eens kijken of er ongedierte over de grond kruipt, haha. Prima geslapen, wordt wakker van de wekker om half 5. Tijd om naar huis te gaan. De reis is ten einde.

We hebben 5600 km overbrugd van Kaapstad naar Lusaka, 5 landen bezocht: Zuid-Afrika – Namibië – Botswana – Zambia en Zimbabwe.
We hebben lange dagen gemaakt, de meeste dagen stonden we eerder op dan ik normaal doe als ik aan het werk ga. Mijn bedtijd was meestal wel overeenstemmend met mijn normale Nederlandse tijd.
Tussen de diverse maaltijden zat behoorlijk wat tijd: rond half 7 of 7 uur ontbijt; lunchen rond half 2 en ’s avonds meestal om 8 uur avondeten. Tussendoor aten we indien voorradig fruit uit de truck of zelfgekochte koekjes, snoepjes en zoute crackers of chips. Na het avondeten nog even een kop thee en als je corvee had afwassen en opruimen en dan vrijwel linea recta door de tent in.
Nog nooit zo weinig bewogen als tijdens deze reis. Door de regelmatig lange truckdagen (met name in de eerste 2 weken) kwamen we vaak pas na 4 uur aan op de plaats van bestemming. Dan hadden we net tijd om even de tenten op te zetten (die zijn gelukkig heel eenvoudig omhoog te krijgen) om vervolgens direct door te gaan naar de activiteit of bezienswaardigheid van die bestemming.
Tijdens het rijden hadden we om de 2 uur ongeveer een toilet en benen strek stop, een lunch stop en soms een stop als er ergens boodschappen moesten worden gedaan.
De laatste week kwam er wat meer rust en eigen tijd in de reis. Waren de reisdagen wat korter en kwamen we eerder aan op campsites zodat we de mogelijkheid hadden om nog lekker wat verkoeling te zoeken in het zwembad of gewoon even lekker te relaxen of rommelen met je spullen.
De zon kwam op rond 6 uur en ging onder rond half 7 / 7 uur. Om kwart over 7 was het donker. Aangezien er weinig verlichting brandde en er meestal geen bewolking was, zagen we de prachtige sterrenhemel en het melkwegstelsel. Hoorden we ’s avonds de krekels tsjirpen, brulkikkers brullen en op sommige plekken de hippo’s lachen en olifanten brommen. Heerlijk toch!

Het was een mooie reis:
- eindelijk Robbeneiland gezien.
- Duin 4 beklommen met een geweldig uitzicht bij zonsopkomst.
- Dolfin cruise: bottlenose (tuimelaar)en benguela dolfijnen, robben, pelikanen en een walvis!
- wandeling met Boesman
- neushoorn bij de waterpoel on Halali
- olifant bij de waterpoel in Namutoni
- nightdrive Etosha
- boottocht naar Pepere Island, de gamewalks daar en de mokoro tocht
- river cruise en ochtend game drive in Chobe
- de Big Five compleet
- vele, vele olifanten
- the lion encounter
- the Vic Fall's
- de microlight vlucht over de Vic Fall's

Morgen de foto's maar eens naar de computer over zetten. Ben benieuwd!